พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาแห่งเหตุและผล ธรรมทั้งหลายมาแต่เหตุ ต้องมีเหตุปัจจัย มีเหตุผล และธรรมอยู่ฟากตาย พระพุทธเจ้า พระอรหันตสาวก หลวงปู่เสาร์ หลวงปู่มั่น ตลอดพระศิษย์เพชรน้ำหนึ่ง ล้วนปฏิบัติอุกฤษฏ์เดนตาย สละชีวิตทุกข์ยากลำบากกันมา แต่ปัจจุบันกระแสสังคมปฏิบัติหยำเปเหลวแหลก ง่ายได้ผลไว ซึ่งไม่มีเหตุผล เป็นไปไม่ได้ และนำมรรคผลนิพพานมาหลอกลวงแสวงหาผลประโยชน์

ท่านพระอาจารย์สงบ มนสฺสนฺโต ปฏิบัติอุกฤษฏ์เดนตายจนเป็นศาสนทายาท ท่านสอนไม่ให้เป็นเหยื่อกระแสนี้โดยสอนสัมมาปฏิบัติที่มุ่งตรงต่อสัจธรรมแก่นักปฏิบัติผู้ถามทาง แม้ทางนี้ยากแสนยากและต้องทุกข์ยากลำบากมาก แต่พากเพียรฝึกฝนได้ ซึ่งหลักใหญ่ต้องปฏิบัติตามความเป็นจริง โดยทำความความสงบใจก่อนจึงยกสู่วิปัสสนา

จิตเดิมแท้ไม่ใช่นิพพาน จิตเดิมแท้ก็คือจิตเดิมแท้ ผู้ที่สภาพจิตระเบิดเป็นธรรมเกิด ผู้ที่ต่อสู้เวทนาด้วยขันติธรรมถูกต้อง ผู้ที่หัดภาวนาสงสัยสมาธิจะเกิดขึ้นเมื่อไร ปัญญาจะเริ่มฝึกหัดใช้เมื่อใด เป็นตัณหาความอยาก “ตัณหาซ้อนตัณหา” มาปิดกั้นผลการปฏิบัติ ให้วางไว้ ให้พุทโธชัดๆ จริงจังสม่ำเสมอ “อย่าทิ้งผู้รู้ อย่าทิ้งพุทโธ” ถ้ามีสมาธิจะเห็นโลกียปัญญาต่างกับโลกุตรปัญญา เห็นสติปัฏฐาน ๔ ตามความเป็นจริง ปัญญาเป็นภาวนามยปัญญาถอดถอนสังโยชน์ได้จริง